De aanpak van laaggeletterdheid komt maar langzaam van de grond. Onwil is niet het probleem; de oorzaak is het gebrek aan tijd, financiële middelen, kennis en verantwoordelijkheidsgevoel bij netwerkpartners. Dat blijkt uit het onderzoek ‘Waar een wil is, is nog geen weg’ van de Erasmus Universiteit.
Bijna één op de zes mensen in Nederland beheersen niet de lees-, schrijf-, reken- of digitale vaardigheden die nodig zijn voor zelfstandige deelname aan de samenleving. Beperkte vaardigheden leiden tot diverse problemen voor deze groep. Zo hebben zij driemaal hogere afhankelijkheid van bijstandsuitkeringen vergeleken met vaardige personen. Ondanks de aanzienlijke impact wordt dit probleem onder Nederlandssprekende bijstandsgerechtigden met onvoldoende vaardigheden nog weinig aangepakt.
Onwil is niet het probleem
De onderzoekers van de Erasmus Universiteit laten zien dat onwil hier niet het probleem is. In alle vier deelnemende gemeenten is de aandacht voor laaggeletterdheid toegenomen. Dat blijkt uit coalitieakkoorden en beleidskaders en wordt bevestigd door interviews met professionals. Knelpunten zijn het gebrek aan tijd, financiële middelen, kennis en verantwoordelijkheidsgevoel bij kennispartners. De focus ligt op uitstroom uit de bijstand.
Nauwere samenwerking nodig
Er is een nauwere samenwerking tussen het werkveld van laaggeletterdheid en het domein van werk en inkomen nodig, staat in het onderzoeksrapport. De onderzoekers geven onder meer als aanbeveling continu commitment te zoeken bij hogere bestuurslagen, zoals gemeenteraden en wethouders. Daarnaast adviseren ze externe organisaties te raadplegen als intern beleidspersoneel deze inzet niet kan geven. Initiatieven zoals advieswerk van Stichting Lezen en Schrijven kunnen de impasse doorbreken en verbindingen tussen deze domeinen leggen.
Het rapport dat HIER te downloaden is, maakt onderdeel uit van het onderzoeksproject ‘Laaggeletterdheid als Barrière voor Participatie’ waaraan verschillende partijen deelnemen.
