Vroeger, als je zat te tekenen onder de les, liep je het risico de klas uitgestuurd te worden voor een bezoekje aan de conrector. Ook praten onder de les was strikt verboden. Dat is helemaal anders in de taalgroep van de Bibliotheek Hoorn, locatie Kersenboogerd.
Tekst: Linda van Pelt, taalklasdocent de Bibliotheek Hoorn (vrijwilliger) en redacteur Bibliotheekblad
Columnisten / bloggers schrijven op persoonlijke titel en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van de redactie.
Iedere dinsdagmiddag zit in Hoorn een enthousiaste verzameling vrouwen uit tien landen om de tafel om Nederlands te leren. Niet louter met saaie grammatica. Die dingen komen al aan bod op de officiële taalschool, vaak ter voorbereiding van het inburgeringsexamen.
Nee, in de taalgroep van de bieb is het juist de bedoeling om te praten. Liefst zoveel mogelijk, want zo leer je de nieuwe taal het snelst. Zo raak je het best je spreekangst kwijt. Bijvoorbeeld tijdens een korte spreekbeurt over je eigen land en cultuur. Dankzij deelneemster Florence kennen we de middagsnack van Franse kinderen na schooltijd: pain à la confiture, liefst met un bol de chocolat (brood met jam en chocolademelk). Dankzij de vele foto’s van Halla uit Syrië heeft de hele groep kunnen zien hoe mooi haar thuisland is. Vooral toen er nog niets verwoest was door de oorlog. Op deze manier internationale of interculturele vriendschappen sluiten, gaat spelenderwijs.
Ook hobby’s komen regelmatig ter tafel. Iedereen heeft op zijn minst één speciaal talent. En dat zorgt soms voor grote verrassingen! Deelneemster Anna uit Polen werkte vroeger als kapster. Door gezondheidsproblemen kan ze dat in haar nieuwe land, Nederland, niet meer doen. Verveling is er niet bij, want ze schildert en tekent vaak: landschappen, portretten. Olieverf, acryl of pastel, het resultaat is altijd prachtig.
Anna heeft vast vaak onder de Nederlandse les zitten krabbelen, want deze week kwam ze naar de taalgroep met zo’n sprekend en uniek portret dat je als Nederlandse taalcoach even niet meer uit je woorden komt. Begin 2026 gaat Anna exposeren in een West-Fries zorgcentrum. En naar een uitgever heeft ze wat werkvoorbeelden opgestuurd, want het is haar droom ooit een kinderboek te illustreren. Nederlands spreken gaat haar al best goed af, maar nog beter communiceert ze door streken met de kwast en oog voor detail. Anna’s kapperswerk is weliswaar voorbij, maar ze is ‘geknipt’ voor de kunst van de getekende taal.
