(Video onder bericht)
Tekst: Janneke Krommendijk werkte ruim 46 jaar in de bibliotheekwereld. 25 jaar als assistent-bibliothecaresse bij de bibliotheek Almelo en daarna 22 jaar als mediathecaris op OCG Reggesteyn in Nijverdal. Ze vindt het eeuwig zonde als kennis verloren gaat…
Columnisten / bloggers schrijven op persoonlijke titel en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van de redactie.
In mijn vorige column schreef ik de over de succesvolle samenwerking tussen bibliotheek, VO onderwijs, mediatheek en museum. Elkaar als organisatie leren kennen, weten wat je kan verwachten en voorzichtig in kleine stapjes bouwen aan een idee. Als je elkaar al wat beter kent dan verloopt het proces wel wat sneller. Een paar jaar later kwam het volgende succes.
Alle brugklassers lazen tijdens het leesproject “Indringers op Drakeneiland’ van Lydia Rood. Destijds ontstond het plan gaandeweg. Als er kinderen zouden willen voorlezen? Veel kinderen wilden wel, bij handvaardigheid werden door andere klasgenootjes decorstukken geschilderd en weer andere leerlingen hielpen voor en achter de schermen mee op het moment dat HOI-tv (lokale zender) opnamen kwam maken. Het boek gaat over vriendschap en bedrog en wat direct te linken was aan Goede vrijdag en daar had de lokale tv-zender mogelijkheden in de programmering.
Samenwerking tussen secties Nederlands, Handvaardigheid, schoolleiding, mediatheek, bibliotheek en lokale tv-zender. Wat publiciteit deed de rest om veel kijkers voor de televisie te krijgen. Zo brachten we de samenwerking tussen bibliotheek en onderwijs naar buiten en gaven wij een inkijkje in wat leerlingen op school doen. En de mediathecaris?
Die was druk met organiseren, plannen maken, vergaderen, het boek indelen in zoveel fragmenten om voor te lezen als er voorlezers waren, tekst die moest passen bij de gemaakte decorstukken. Dit project begon heel klein. We kregen via het samenwerkingsverband (Bibliotheken)de beschikking over voldoende boeken van ‘Nederland leest’ geschikt voor de brugklas. Eerste vraag: Wat kunnen we ermee? Toen ik het werkje gelezen had, kwam er voorzichtig een plan, collega docenten zagen mogelijkheden en het geheel kreeg vaart toen we tijdens de koffiepauze ineens op het idee kwamen om het voorlezen te laten filmen. Wat als….het lukte. Alle brugklassers deden mee, ook diegenen die niet wilden voorlezen. Iedereen werd genoemd op de aftiteling van de productie. Ja, mooi project, mooie tijd. En dan denk ik aan ‘Sonny Boy’ de titel die in november centraal staat in wat nu ‘Nederland leest’ heet. Al zit ik nu rustig op de bank dan slaat gelijk mijn fantasie op hol. Dit is een boek met ongekende mogelijkheden!
Bibliotheken, schoolbibliotheek, de plaatselijke boekhandel, de schouwburg, het filmhuis, de historische vereniging, muziekverenging…..Ik zie de wenkbrauwen al voorzichtig wat omhoog gaan. Muziek? Jazeker. Voor wie de roman nog niet kent: Het (waargebeurde) verhaal gaat over Sonny Boy die vanuit Suriname naar Nederland komt, daarop volgend een onmogelijke liefde en tot overmaat van ramp de Tweede Wereldoorlog met al haar gevolgen. Toen ik een tiener was, floot mijn vader vaak hetzelfde deuntje. Sonny Boy heette dat en hij vertelde me het verhaal, meerdere keren. Ik reageerde toen zoals een tiener nu ook doet, eigenlijk interesseerde het me niet zoveel. Zoveel anders werd het toen ik het boek las van Annejet van der Zijl en later de muziek opzocht. Ik ontdekte dat de naam (bijnaam)Sonny Boy ontleend was aan de film uit 1928 van Al Jolson. Voor mij was de cirkel rond. (Zie video hieronder).
Wat als je in November in de bibliotheek “Sonny Boy” tegenkomt, maar ook in de boekhandel, in de bioscoop, leerlingen er in de klas mee aan de slag gaan en als je op een terrasje een drankje drinkt terwijl je luistert naar muziek uit de dertiger jaren van de vorige eeuw? Of als een muziekvereniging dit tijdens een concert ten gehore brengt? Hoe prachtig zou dat wel niet zijn?
