Tekst: Wim Keizer, voormalig ambtelijk secretaris SOOB NH, BOZH en SPN en auteur boek Twintig jaar bibliotheekvernieuwing
Johnny en Alex, twee niet al te snuggere inbrekers, treffen bij een inbraak in een Amsterdams appartement een mooie, naakte, dode vrouw aan, nadat zij in een la een zakje diamanten hadden gevonden. Geschrokken haasten zij zich met de diamanten het pand uit. Maar uit angst dat zij in verband kunnen worden gebracht met de vrouw, keert Johnny de volgende nacht terug, omdat hij denkt vingerafdrukken op een tv-toestel, waar hij aan gezeten heeft, niet te hebben weggeveegd. Het lijk is er niet meer…
In dezelfde periode huurt Sarah Simons, een in Amstelveen woonachtige dame, de Amsterdamse detective Richard Doum in, omdat haar zuster, diamanthandelaar Esther Simons, niet verscheen op een afspraak en Sarah erg ongerust is geworden. Samen met Richard zijn Surinaamse vriend Cyriel Rijkmans, beveiligingsspecialist en deskundig in het openen van alle soorten sloten, besluiten de drie op speurtocht te gaan, te beginnen in Esthers Amsterdamse appartement.
Via het illegale circuit proberen Johnny en Alex de diamanten te gelde te maken, maar dan horen ze dat diamanten veel meer waard zijn als er certificaten bij zitten. Johnny wil terugkeren naar het appartement om daarnaar op zoek te gaan, maar bij een eerste verkenning ziet hij de dode vrouw het pand uit lopen. Als Johnny vervolgens op een nacht de certificaten probeert te vinden, ligt de vrouw op bed en schrikt ze wakker. Opnieuw rent hij het appartement uit. Was het echter wel dezelfde vrouw? Hij twijfelt. De verwarring wordt groter. Er worden moorden gepleegd in de omgeving van Johnny, ongetwijfeld samenhangend met de gestolen diamanten. Wanneer is hij zelf aan de beurt?
De speurtocht van Richard, Cyriel en Sarah leidt hen eerst naar Antwerpen, waar Esther ook een appartement heeft en een bankkluis. Vervolgens vliegen ze naar Suriname, waar Esther een poos verbleven bleek te hebben.
Bovenstaande verwikkelingen las ik in de thriller ‘Geslepen’, geschreven door Barend Eikelenboom. Barend was tot 2016 directeur van Bibliotheek Naarden-Bussum. Na zijn pensioen wijdde hij zich aan wat zijn passie blijkt te zijn: het schrijven van boeken. ‘Geslepen’ is zijn eerste. Het is een heel spannende, goed geschreven thriller, met ‘mooie, aantrekkelijke vrouwen’ en aardig wat seks erin. De hoofdstukken over Johnny, Alex en hun contacten en over Richard, Sarah en Cyriel met hun helpers worden om en om gebracht. Kleine aanwijzingen die aanvankelijk weinig leken te betekenen blijken cruciaal te zijn. De speurtocht naar Esther leidt tot confrontaties tussen de hoofdfiguren en een ijzingwekkende ontknoping op de Loosdrechtse plassen.
Barend heeft zich goed verdiept in de diamanthandel en zijn kennis van Suriname levert mooie beschrijvingen van dat land op, die het verlangen opwekken er eens heen te gaan.
Enkele citaten voor een indruk van de stijl van het boek:
Johnny is terug in het appartement om vingerafdrukken te verwijderen:
‘De wetenschap dat er een dode vrouw binnen lag gaf hem een akelig gevoel. Enerzijds wilde hij zo snel mogelijk de tv afvegen, anderzijds werd hij onbedwingbaar naar de slaapkamer beneden getrokken om nog eens naar haar te kijken. Als hij aan dat lichaam dacht en fantaseerde over wat die mooie vrouw had gedaan drong zich een onbeheersbare erectie op. Hij moest even naar haar kijken. Hij liep de gang door en de trap af naar de slaapkamer. De deur stond open, het licht brandde nog. De lade van de kaptafel, waar de diamanten in hadden gelegen, stond open. Er leek niets veranderd, behalve dat het bed nu leeg was. Het bed was afgehaald, hij keek naar de kale matras, waarop een dekbed en twee kussens lagen. Het leek onbeslapen. Ook de sjaal was weg.’
Over Richard (gescheiden van Emma):
‘Toen hij een half uur achter het bureau in zijn kantoor had gezeten had hij de belangrijkste vrouwen in zijn omgeving allebei aan de telefoon gehad. De eerste die hem belde was Iris Hansen. Ze vroeg hem hoe het met hem ging omdat ze hem twee dagen geleden aan de bar in Café Koosje nogal terneergeslagen vond. Met Iris had hij een bijzondere relatie. Hij voelde zich erg vertrouwd met haar en legde zonder schroom zijn hart bij haar bloot. Hij was zeer op haar gesteld maar probeerde zich af te sluiten voor de aantrekkingskracht die zij op hem had, ook fysiek. Iris was een zeer aantrekkelijke vrouw maar Richard durfde zich in hun onderlinge relatie niet te laten gaan vanwege zijn onzekerheid over haar gevoelens voor hem, maar vooral ook vanwege het beroep dat ze uitoefende. Iris was een callgirl de zich onder de naam Monique West als stijlvolle dure gezelschapsdame verhuurde en zich in de vermogende lagen van de internationale gemeenschap bewoog.’
Na aankomst in Suriname:
‘Toen Richard met zijn vriend Cyriel door Paramaribo reed en liep, zag hij hoe zijn vriend van de stad genoot en zich er op zijn gemak voelde. Het was een stad met twee gezichten. Enerzijds zag je een trotse en mooie historische koloniale stad, met unieke architectuur, anderzijds zag je het verval en de gelatenheid over dat daar niets aan gedaan wordt. Maar overal zag je de gemengde Surinaamse bevolking, waarvan de kleurige multiculturele samenleving de identiteit is. Dat maakte het land in positieve zin uniek en de sfeer prettig en relaxed. Hij voelde zich er ook goed.’
Dit is de zevende column van 2021 over lezen, ‘Enthousiast’. De zesde staat hier. Onderin wordt gelinkt naar de vorige. In de laatste van vorig jaar wordt gelinkt naar de in 2020 verschenen columns.
