Tekst: Janneke Krommendijk werkte ruim 46 jaar in de bibliotheekwereld. 25 jaar als assistent-bibliothecaresse bij de bibliotheek Almelo en daarna 22 jaar als mediathecaris op OCG Reggesteyn in Nijverdal. Ze vindt het eeuwig zonde als kennis verloren gaat…
Columnisten / bloggers schrijven op persoonlijke titel en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van de redactie.
Alsof het zo wezen moest. Terwijl ik op Facebook (FB) nog wat extra informatie zoek over de reünie van ‘mijn’ oude school, zag ik een foto van de oude bibliotheek Almelo voorbijkomen. Genomen in de tijd dat er nog kaartenbakken op de balie stonden in plaats van de huidige computers. Oh ja, de personeelsleden die op de foto staan, ja die ken ik. Wat een prachtig tijdsbeeld, daar waar het voor mij begon lang geleden. Boeken halen, blokken voor het eindexamen in de studiezaal, later de stageplaats die nodig was voor de bibliotheekopleiding en aansluitend een vaste job voor diensten o.a. in die studiezaal.
Onder de foto stonden een aantal commentaren en die moest ik wel lezen. Iemand vertelde, dat menig gespijbeld uurtje doorgebracht werd in de bibliotheek, iemand anders vertelde over het prachtige glas-in-lood kunstwerk in de hal, over het mooie gebouw en toen kwam het. Het ging ineens over voorlezen. Meerdere opmerkingen gingen hierover. Ik werd er een beetje stil van.
Dat voorlezen was elke woensdagmiddag en zaterdagmorgen een ware happening. Diegene die van ons dienst had op de jeugdafdeling zocht boeken uit, een dichtbundel of een sprookje waarover we gingen vertellen. Wat je ging voorlezen dat moest wel bij de leeftijd van de toehoorders passen en een goed boek kiezen dat was soms best lastig. Daarna begon je de rondgang over de jeugdafdeling en kondigde aan dat het ‘verteluur’ ging beginnen, om vervolgens met een hele stoet kinderen de wenteltrap af te gaan naar het grote donkere ‘vertelhol’.
Pontificaal opgesteld stond de ‘voorleesstoel’ en daaromheen allerlei kleine rotanstoeltjes, krukjes en op de grond was verder plaats genoeg. En al snel was de hele groep die meegekomen was naar beneden geboeid aan het luisteren naar wat één van mijn collega’s of ik zelf aan het vertellen was. Meedoen mocht altijd en wat is leuker dan iets roepen om de hoofdpersoon uit het boek te waarschuwen, om samen te ontdekken hoe het verhaal verder zou kunnen gaan of om zomaar dierengeluiden te maken? In ons ‘hol’ mocht dat allemaal.
Tijdens een invaldienst jaren later ergens in Twente kreeg ik onverwacht een kleuterklas op bezoek. Ik was alleen in de bibliotheek op dat moment, ik vond het leuk, al die kleintjes.. Tot hun juffrouw vroeg ‘gaat het voorlezen nog door’? Improviseren maar. Ik pakte een bundel met gedichtjes van Annie M.G. ons allemaal welbekend. ‘Iedereen een staart’ over dieren die niet tevreden zijn met hun staart en naar de staartencentrale gaan om de staart te ruilen. Ik zie het zo me, ‘het varken heeft een staart met een krul, ik heb er één uit het jaar nul’ en zo verder. Een klein meisje draaide met haar vingers om haar paardenstaart en keek me aan….. gelukkig kan staarten ruilen alleen maar in een boek. Tja, stel je eens voor als het echt zou kunnen?
Zoveel indruk maakte en maakt voorlezen dus op kinderen, zelfs zo dat er jaren later nog over wordt geschreven op FB. Het is een pleidooi om vooral te blijven voorlezen. Thuis, op school en vooral in de bibliotheek, het is een manier om kinderen aan je te binden. En ja, die reünie waardoor ik op de bewuste pagina terecht kwam, was een groot succes. Honderd vijftig jaar bestaan, het was een belevenis om door de school te lopen, waar mijn kleindochter nu naar toegaat. De school die zoveel veranderd is en zoveel ook weer niet. Ik heb nog even in het oude geschiedenislokaal rondgekeken, waarvan je door de kleine raampjes je nog net een glimp van het langskomende verkeer kon opvangen als je gedachten afdwaalden tijdens de les, of dat je het carillon van de kerk hoorde spelen. Oude klasgenoten treffen, levensverhalen uitwisselen en…. Wat hadden wij een fijne docent tekenen destijds, als iedereen aan het werk was gezet dan pakte hij een boek en las ons voor. Prachtige verhalen over bouwkunst, over meubelontwerpers, wat een mooie herinnering.
